به نقل از «دانا»

صلح حسنی زمینه‌ساز قیام حسینی

تاریخ انتشار: ۱۳ آذر ۱۳۹۷ | کد خبر: ۲۱۸۱۰۶۹۳

آری، امام حسن(ع) از نقشه‌های شوم تخریبی شام و کارساز بودن آنها و نیز روحیات بی‌ثبات و منفعت‌طلبانه به ظاهر یاران به خوبی آگاهی داشت؛ چنان‌که پیشگویی جد خویش رسول گرامی اسلام(ص) را از نظر دور نمی‌داشت.

به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از بلاغ،  امام حسن(ع) فرزند اول امیر مؤمنان(ع) و فاطمه زهرا(س) دخت گرامی پیامبر والاگهر اسلام(ص) و امام سوم ما شیعیان، شب نیمه ماه رمضان سال سوم هجرت، در مدینه چشم به دنیا گشود و جهان را به برکت قدوم خویش نورانی ساخت.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

 
نهال وجود این مولود نازنین، در گلزار نبوت و در باغستان امامت و طهارت، به نشو و تمامی نشست و از پرتو وحی نورانیت می‌یافت و به اوج تعالی پر می‌کشید، که در هشتمین بهار زندگی خویش، با از دست دادن جد و مادر «بار غم» و «خار ماتم» را به جان پذیرفت، تا برای دست یافتن به مقام عالی «حق»‌ با گرداب و امواج سختی‌ها پنجد دراندازد، و سرفراز درآید.
 
پس از وفات پیامبر(ص)، روزگاری بسیار سخت و بحرانی بر آیین نوبنیاد اسلام یورش آورد، تا جایی که امام علی(ع) با وجود توانایی‌ها و دانایی‌های برتر، به فرموده خویش: «ریسمان مرکب خلافت را روی کوهان آن انداخت» و حتی به منظور پیشگیری از بازگشت امت به «روزگار جاهلیت» و «بت‌پرستی»، تن به بیعت اجباری داد!
 
پذیرش بیعت
حضرت حسن(ع) به ۳۷سالگی رسیده بود که پس از شهادت امام‌علی(ع) در ۲۱ رمضان سال چهلم هجرت، در حالی که در حوادث تلخ جنگ‌های جمل، صفین و نهروان شرکت کرده بود، حسب وصایت رسول خدا(ص) و با تقاضا و استقبال مردم کوفه، بیعت آنان را پذیرفت، خطابه عمیقی ایراد فرمود و رسماً خلافت خویش را آغاز کرد.۶ اما درگیری‌های معاویه ‌با امام علی(ع) که از همان سالهای نخستین خلافت آن حضرت آغاز شده بود، تا روزگار خلافت حسن‌بن علی(ع) نیز استمرار یافت، که ناچار برای حفظ کیان اسلام و دفاع از جان و مال مسلمانان و پیشگیری از قتل و خونریزی اهل توحید، این میراث‌دار پیامبر(ص) باید آتش جنگ را فرونشاند تا فرصت‌طلبان و از آن خطرناک‌تر، دشمنان اسلام از موقعیت فراهم شده، سوءاستفاده نکنند، زحمات ۲۳ ساله رسول خدا(ص) به هدر نرود، و خونهایی که درخت توحید و نبوت را آبیاری نموده بود، به بار نشیند، بدین خاطر آن حضرت سپاهیان خویش آماده نبرد دفاعی با لشکر شام نمود.
 
منش اسلام در جنگ و صلح
مذاق و مزاج شرع مقدس اسلام، بر اساس صلح و آشتی، برادری و برابری و بالاخره بر پایه هدایت و برخورداری از زندگی پاک و سالم و شرافتمندانه و سرنوشت درخشان و جاویدان است. برای این منظور، امیر عالی‌مقام اسلام، پس از تحکیم عقیده به مبدأ و معاد، و پس از ورود به مدینه، اقدامات ذیل را انجام داد:
 
وقتی رسول خدا(ص) ‌به «قبا» واقع در محله «بنی‌ عمرو بن تموف» وارد شد، روزهای دوشنبه تا پنج‌شنبه، توقف کرد و با همکاری یاران تازه‌نفس، اولین مسجد را به منظور ایجاد پایگاه عبادت خداوند و تبیین معارف ناب اسلام، تأسیس کرد که این مکان به «مسجد قبا» معروف است و پس از بازسازی و توسعه، هنوز برقرار است. پس از آن «مسجد مدینه» را به عنوان یک پایگاه عبادی و اجتماعی به منظور مرکز تصمیم‌گیری‌های اداری و هدایت مردم به سوی اهداف مقدس خویش تاسیس نمود
 
ب) سیاست دیگر پیامبر(ص) بستن پیمان مسالمت‌آمیز میان مسلمانان (اعم از مهاجر و انصار از یک طرف) و یهودیان ساکن مدینه بود که این مواد لازم‌الاجرا را داشت: ۱ـ مسلمانان و یهودیان، مانند یک ملت در مدینه زندگی خواهند کرد. ۲ـ مسلمانان و یهودیان، در انجام مراسم دینی خویش آزادند. ۳ـ در موقع پیشامد جنگ، هر کدام از این دو، دیگری را در صورتی که متجاوز نباشد، علیه دشمن کمک خواهد داد. ۴ـ هرگاه مدینه مورد حمله و تاخت و تاز دشمن قرار گیرد، هر دو با هم در دفاع از آن تشریک مساعی خواهند داشت. ۵ـ قرارداد صلح با دشمن، با مشورت هر دو به انجام خواهد رسید. ۶ـ چون مدینه شهر مقدسی است، از هر دو ناحیه مورد احترام بوده و هر نوع خونریزی در آن حرام خواهد بود. ۷ـ در مورد بروز اختلاف و نزاع، آخرین داور برای رفع اختلاف، شخص رسول خدا خواهد بود. ۸ـ امضاکنندگان این پیمان با همدیگر به خیرخواهی و نیکوکاری رفتار خواهند کرد.
 
ج) سیاست دیگر قرآنی و معجزه‌آسای پیامبر(ص) برقراری «پیمان برادری» میان مسلمانان بود. مسلمانان از دو گروه مهاجر و انصار تشکیل می‌شدند و انصار، یارانی با جمعیت انبوه بودند که از دو قبیله «اوس» و «خزرج» تشکیل می‌شدند. آنها مدت صد و بیست سال با هم جنگ و خونریزی داشتند. اکنون هشت ماه از هجرت پیامبر(ص) به مدینه گذشته که آن حضرت با دستور: «تأخوا فی الله أخوین أخوین: در راه خدا، دو نفر دو نفر با هم برادری کنید»، میان مردان مسلمانی که تعدادشان نود یا صد نفر بود، پیمان اخوت و برادری برقرار کردند. خود آن حضرت نیز دست علی بن ابی‌طالب(ع) را گرفت و فرمود: این هم برادر من است.
 
بر اساس این پیمان، افراد از یک دیگر ارث نیز می‌بردند، که این تکلیف پس از جنگ «بدر» طبق این آیه منسوخ گردید؛ ولی سایر تکالیف اخلاقی و اجتماعی، که در رشد و تعالی انسانی جامعه نقش تعیین‌کننده‌ای دارد، باقی ماند و مکی و مدنی و عرب و عجم، همچنان برادر واقعی یکدیگر باقی ماندند.
 
د) درباره نبرد «بدر» که ۱۷ یا ۱۹ رمضان سال دوم هجرت واقع شد و نیز جنگ «احد» که در هفتم شوال سال سوم هجرت صورت گرفت و نیز سایر جنگها و سریه‌ها، تا پیامبر(ص) از توطئه و نقشه حمله و هجوم دشمن به کیان اسلام و بلد مسلمانان آگاه نمی‌شد، آغازگر جنگ نمی‌گردد.
 
اما صلح امام‌حسن(ع)
 
درباره صلح امام‌حسن(ع) با معاویه که آن روز مورد اعتراض برخی قرار می‌گرفت و امروز مورد سؤال برخی دیگر است، باید نکات دقیقی را مورد توجه قرار دهیم:
 
۱ـ امام‌حسن(ع) چون امام‌علی(ع) و حضرت حسین(ع) امام معصوم، شجاع، وظیفه‌شناس، آگاه به مبانی، دوراندیش، دلسوز برای حفظ کیان اسلام و مکتب بود، سابقه علمی و عملی آن حضرت، در روزگار خلفا و در زمان امامت حضرت امیرالمؤمنین(ع) این جهات را به اثبات رسانده بود.
 
۲ـ در زمان خلفا، با اذن امام علی(ع) مشاور نظامی می‌شود و حتی برای تقویت روحیه جیوش مسلمین، در برخی جبهه‌های نبرد مثل «فتح اصفهان» شرکت می‌کند. در روزگار امامت امام‌علی(ع) نیز در «نبرد جمل» ماه رجب سال ۳۶ هجرت در حالی که ۳۳ ساله بود، در رکاب پدر بزرگوارش حضور می‌یابد و در نبرد «صفین» که چهارشنبه اول ماه صفر سال ۳۷ هجری میان لشکر امام علی(ع) و معاویه رخ می‌دهد، حضرت حسن(ع) حضور فعال دارد و شجاعانه نبرد می‌کند.
 
۳ـ در مورد مناصب مهم اجتماعی، مثل منصب قضا و امامت جمعه، که لازمه آن دانش عمیق، بصیرت دقیق، بینش وسیع و کیاست و درایت فراگیر است، حضرت حسن(ع) در روزگار خلافت امام علی(ع) این سمتها را در کوفه عهده‌دار می‌شود و به‌خوبی و رضایت‌مندانه از عهده آن برمی‌آید.
 
انگیزه‌های صلح
 
چنان‌که اشاره شد و در ذیل نیز خواهیم خواند، در نبرد و درگیری شامیان با امام علی(ع) و امام حسن(ع)، از منش و روش و آرمان نبوی(ع) چیزی به چشم نمی‌خورد، بلکه آنها در صدد دستیابی به سلطه و حاکمیت بودند و برای رسیدن به این مقام، از هیچ‌گونه تزویر و عمل ناروایی دریغ نداشتند؛ لذا قبل از شروع جنگ و درگیری، نقشه این بود که به امام‌حسن(ع) پیشنهاد صلح شود، اگر پذیرفت که هیچ، وگرنه صلح را به زور بر او تحمیل کرده، به هر قیمتی از جنگ جلوگیری شود؛ برای تأمین این منظور، پیش از هر چیز لازم بود که در جبهه امام‌حسن(ع) وضعی به وجود آید که خود به خود مردم را به فکر «صلح کردن» بیندازد. براساس این نقشه، ناگهان سیل شایعات دروغین به سوی اردوگاه‌های این جبهه سرازیر شد، بازار رشوه رونق گرفت، و وعده‌هایی که هوش از سر بسیاری از فرماندهان یا داعیه‌داران فرماندهی می‌ربود؛ از قبیل: فرماندهی یک لشکر، حکومت یک ناحیه، ازدواج با یک دختر اموی، در رشوه‌های نقدی، رقم یک میلیون نیز دیده می‌شد!
 
آری، امام حسن(ع) از نقشه‌های شوم تخریبی شام و کارساز بودن آنها و نیز روحیات بی‌ثبات و منفعت‌طلبانه به ظاهر یاران به خوبی آگاهی داشت؛ چنان‌که پیشگویی جد خویش رسول گرامی اسلام(ص) را از نظر دور نمی‌داشت. بدین جهت در مقام مشورت با اصحاب خویش در مداین ضمن خطابه‌ای فرمود: «بدانید معاویه ما را به کاری دعوت کرده، که در آن نه سربلندی هست و نه انصاف…»
 
بدین جهت، صلح پیشنهادی معاویه را طی مفاد و موادی که در واقع معاویه را زمین‌گیر و خلع سلاح نموده بود، پذیرفت تا از خونریزی بیهوده مسلمانان جلوگیری شود و نیز آرمان مقدس رسالت و امامت، کمتر ضربه ببیند.
 
مواد صلح‌نامه
 
براساس «صلح‌نامه»ای، که میان معاویه به عنوان سردمدار بخش وسیعی از مسلمانان و حضرت حسن بن علی(ع) در مقام امامت امت صورت گرفت، این شرایط و مواد، به امضا رسیده است:
 
ماده یک: حکومت به معاویه واگذار می‌شود، به شرط آنکه وی به کتاب خدا، سنت پیامبر(ص) و نیز سیره خلفای شایسته عمل کند.
 
ماده دو: پس از معاویه، خلافت متعلق به حسن بن علی(ع) است، و اگر برای او حادثه‌ای رخ دهد، حسین‌بن‌علی(ع) زمامدار مسلمانان خواهد بود، و معاویه حق تعیین جانشین ندارد!
 
ماده سه: معاویه باید اهانت و ناسزا گفتن به امیر مؤمنان(ع) در نمازها را ترک کند و از آن حضرت جز به نیکی یاد ننماید.
 
ماده چهار: بیت‌المال «کوفه» از تسلیم به حکومت مستثنی می‌باشد، باید زیر نظر حسن بن علی مصرف شود و نیز معاویه باید هر سال، دومیلیون درهم برای حسین بن علی ارسال کند تا صرف معیشت «بنی‌هاشم» نماید و نیز با آن به بازماندگان شهدای جنگ جمل و صفین مساعدت کند، این مبلغ باید از محل خراج «دارابگرد» تأدیه گردد.
 
ماده پنج: معاویه تعهد می‌کند که امنیت همه مردمی را که در شام،‌ عراق، حجاز و یمن زندگی می‌کنند، از هر نژادی، خواه سیاه یا سرخ‌ تأمین نماید، سوابق و لغزش‌های آنان را نادیده گرفته، کینه‌های خود را از کسانی که بر ضد او عمل کرده‌اند، برطرف نموده و از تعقیب مخالفان خویش خودداری ورزد.
 
همچنین، معاویه باید همة یاران علی را در هر کجا هستند، امان دهد و متعرض مال و جان و ناموس شیعیان نشود، کوچکترین آزاری به آنان نرساند، حق هر کسی به او برسد و اموالی را که در دست آنان است، متعلق به آنها باشد و پس گرفته نشود.

انتهای پیام/

منبع: دانا

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.dana.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «دانا» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۲۱۸۱۰۶۹۳ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چهارمحال و بختیاری سوگوار شهادت امام جعفر صادق(ع)

۲۵ شوال سالروز شهادت مظلومانه ششمین خورشید پرفروغ سپهر امامت و ولایت و رئیس مذهب جعفری، حضرت امام جعفر صادق علیه السلام است.

حضرت امام جعفر صادق (ع) در ۱۷ ربیع الاول سال ۸۳ هجرى قمری در مدینه منوره متولد شدند. پدر بزرگوارشان حضرت امام محمد باقر (ع) و مادر گرامیشان ام فروه بود.

کنیه آن حضرت (ع) هم «ابو عبدالله» و لقبشان «صادق» است. دوره امامت آن حضرت (ع) پس از شهادت پدر بزرگوارشان، ۳۴ سال به طول انجامید.

بیشتر بخوانید

برگزاری آیین عزاداری سالروز شهادت امام صادق (ع) در بام ایران+تصاویر

امام جعفر صادق (ع) در سال ۱۴۸ هجرى و در سن ۶۵ یا ۶۸ سالگی به دنبال توطئه منصور دوانیقى خلیفه ملعون عباسى در مدینه منوره مسموم و به شهادت رسیدند و پیکر پاکشان در قبرستان بقیع در کنار قبر نورانی پدر و جدّ عزیز و عموی ارجمندشان حضرت امام حسن مجتبى (ع) به خاک سپرده شد.

برگزاری اجتماعات عزاداران در بقاع متبرکه، مساجد، حسینیه‌ها و تکایا، سخنرانی، روضه خوانی و نوحه خوانی همراه با تهیه و توزیع نذورات مردمی از برنامه‌های سوگواری این امام همام در چهارمحال و بختیاری است.

باشگاه خبرنگاران جوان چهارمحال و بختیاری شهرکرد